عنوان: اثربخشی زالودرمانی بر استئوآرتریت زانو: کارآزمایی بالینی تصادفی شده
توضیح اجمالی: افراد بالای 40 سال باتشخیص استئوآرتریت بدون علایمی از بیماری سیستمیک مفصلی و یا آرتریت روماتوئید و بدون سابقه جراحی مفصل به مطالعه دعوت شدند. بیمارانی که نمره بالای 40 طبق ابزار WOMAC دریافت می‌کردند انتخاب می‌شدند. همچنین بیماران دچار آنمی، اختلالات انعقادی خون، دیابت نوع یک و بیماری شدید التهابی مفصل) ESR>40 و CRP>5 ( از مطالعه خارج شدند. 51 بیمار وارد شده به مطالعه، به صورت تصادفی و با بلوک طولی دردو گروه درمان موضعی دیکلوفناک ( 27 بیمار) و زالودرمانی ( 24 بیمار) قرار گرفتند. معاینه فیزیکی، آزمایش خون و عکس رادیوگرافی قبل از شروع درمان برای هر یک از بیماران انجام می‌گرفت. همه بیماران بر اساس رادیو گرافی و دسته بندی Kellgren and Lawrence در درجه دو و سه استئوآرتریت قرار داشتند. 96 درصد بیماران در سه سال گذشته بطور مرتب از داروی ضد درد خوراکی بهره می‌بردند، همچنین 63 درصد بیماران در گروه زالودرمانی و 70 درصد بیماران در گروه ژل دیکلوفناک از خدمات فیزیوتراپی و ورزش‌های تقویت عضلات چهارسر استفاده کرده بودند.
روش زالودرمانی طبق پروژه پایلوت قبلی طراحی شده بود درنتیجه یک نوبت درمان با 6- 4 زالو طبی در اطراف مفصل درگیر روی بافت نرم در موضعی که بیش‌ترین درد را در معاینه و لمس داشتند انجام گرفت. زالوها رها می‌شدند تا خود به خود بافت را رها کنند که حدود 70 دقیقه بطول می‌انجامید. سپس محل را پانسمان کرده و از بیمار خواسته می‌شد تا 12 ساعت فعالیت فیزیکی نداشته باشد. در روز بعد بیمار جهت تعویض پانسمان و چک سلول‌های خونی مراجعه می‌کرد.
در گروه کنترل، بیماران ژل دیکلوفناک را دوبار در روز روی زانوی درگیر بصورت موضعی بمدت 28 روز استفاده می‌کردند. درروز های 3، 7، 28 و 91 بیماران مجدد ویزیت می‌شدند در هربار ویزیت میزان درد، عملکرد فیزیکی و خشکی مفصل با ابزار WOMAC بررسی می‌گردید. همچنین کیفیت زندگی (با پرسشنامه استاندارد SF-36)، میزان فعالیت فیزیکی (بوسیله پرسشنامه استاندارد و با محاسبه میزان انرژی که صرف شده است)، عوارض جانبی و میزان مصرف دارو پیگیری و ثبت می‌گردید.
اثرگذاری بیشتر زالودرمانی نسبت به ژل دیکلوفناک در روز سوم و هفتم معنادار گزارش شد. اما در روزهای 28 و 91 این تفاوت معنادار نبود. به گونه‌ای که میزان کاهش تقریبی نمره درد در گروه زالودرمانی تا روز هفتم از 53 به 19 و در گروه دیکلوفناک از 51 به 42 کاهش یافت. همچنین عملکرد فیزیکی، خشکی مفصل و کیفیت زندگی در گروه زالودرمانی بطور معناداری بهبودی بیشتری داشت و این تفاوت تا انتهای مطالعه ثابت باقی ماند.
عوارض: در گروه درمان با دیکلوفناک موضعی یک بیمار به علت حساسیت پوستی در روز پنجم و دو بیمار نیز به علت باقی ماندن درد در روز هفتم مطالعه از ادامه همکاری انصراف دادند. همچنین یک مورد احساس سوزش موضعی و یک مورد درد شکمی گزارش شد. در گروه زالودرمانی 17 نفر خارش پوستی خفیف تا متوسط محل گزش را که بطور متوسط چهار روز ادامه یافت، یک نفر حساسیت موضعی پوست، دو نفر احساس سوزش موضعی و یک نفر سیاهی چشم را گزارش کردند. 24 ساعت پس از زالودرمانی بطور متوسط کاهش 4/0 هموگلوبین گزارش گردید. اما هیچکدام از بیماران در گروه زالودرمانی مطالعه را ترک نکردند. همچنین 21 مورد از 23 بیمار در گروه زالودرمانی که مطالعه را به پایان رساندند عنوان داشتند در صورت درد شدید مجدد علاقمند به تکرار زالودرمانی هستند.
Writers: Andreas Michalsen, MD; Stefanie Klotz, RN; Rainer Lu¨ dtke, PhD; Susanne Moebus, PhD, MPH; Gu¨ nther Spahn, MD; and Gustav J. Dobos, MD
